Japanse emotie

In Trouw las ik gisteren een interessant artikel over het lezen van emoties op andermans gezicht. Terwijl heel de wereldbevolking de basisemo- ties snel en op dezelfde manier herkent, leest de Japanner de emotie van het individu ook af aan die van de hem omringende mensen. Kijkt iemand blij temidden van blije mensen, dan is hij duidelijk blij; kijken de anderen echter verwonderd, dan is hij ook eerder verwonderd dan blij. De afwijkende emotie van het individu daagt de Japanse proef- personen slechts heel langzaam.
Triest. Zo wordt een Japanner natuurlijk nooit vrolijk.

Ik vraag mij af: hoe geven de Japanse schrijvers hun personages dan emotie? Moeten ze altijd meerdere gelijkgestemde personages om de hoofdfiguur heen schrijven, voordat een lezer wat begrijpt van de karakterschildering?