vrijdag 20 april
Geen jovele buurt is mijn wijk. Tenminste, als je de regionale media mag geloven. Landelijke zelfs, toen met die voodoobabymoord. Maar ook als je mijn assistenten mag geloven. Regelmatig over- komt het me, na een fijn dagje op mijn balkon- netje koekeloerend naar het boodschappende volk beneden, dat een assistent me inlicht: “heb je het gemerkt dat de Zeeman/Lidl/Videokring vandaag is overvallen?” Huh?
Nu zag ik maandenlang een vaag gebeuren rond middernacht bij de Primera. Een vaag wit busje stopte daar, haalde wat vaags weg uit een box aan de buitenkant van het pand en legde iets vaags ervoor terug. “Ha! Dat is vast een echte criminele transactie,” dacht ik handenwrijvend. Onthult een assistent uiteindelijk dat dat gewoon het ophalen van fotorolletjes en terugbrengen van foto’s is.
Hm!
zaterdag 21 april
We zijn inmiddels op tweederde. Het gaat heel erg goed. De eerste week was zwaar om in een ritme te komen. De stok achter de deur voor- kwam gelukkig dat ik de pen erbij neerlegde. Inmiddels schrijft het weer erg lekker, zelfs valt het met mijn werk weer te combineren. De reacties zijn erg inspirerend, en het meelezen met de bijdragen van anderen is ook bijzonder.
Het enige wat me echt tegenvalt is hoe langzaam het verhaal zich voortschrijdt. Ik wilde mijn personage Andes en wat zij doet heel dicht op de huid zitten, juist omdat ze niet zoveel gedachten toelaat. Nu na bijna drie weken zit ik nog pas 24 uur verderop in het verhaal – dat terwijl het 5 dagen zou moeten beslaan…
Gelukkig blijken de meeste van mijn meelezers geduldiger dan ikzelf.
©2007 Sirouns Schrijftafeltje.