donderdag 12 april 2007

Natalia Gutman: Britten

Natalia Gutman speelde vanavond in Orpheus de symfonie voor cello en orkest van Britten, samen met het Gelders Orkest. Ik ken dat concert in de versie van Yo Yo Ma, mooi en krachtig in goede harmonie met het orkest, een cd-opname. Hoe anders is het om zo’n concert live te horen!
Natalia Gutman gaf het concert een hele ruwe start, scherp en boos gespeeld. Dat was wennen, maar dat gebeurde ook wel: later voelde haar live-versie even lekker aan als dat goed gesmeerde van Yo Yo Ma.

Naar mijn idee zat het orkest echter niet altijd even goed vast aan de celliste, maar ik kan het mis hebben. Ik ben immers geen gediplomeerd luisteraar. Beschrijver evenmin: in de Stentor van de dag erna werd het concert beschreven met termen in de categorie “navrant”. Daar heb ik zelfs nog een woordenboek voor nodig...

vrijdag 13 april

Lichaamsverhaal

De twee mannen op mijn schrijfcursus, hebben beiden imponerende littekens bovenop hun hoofd. Ik vraag me af wat er is gebeurd. Iets ernstigs? Of als kind uitgegleden met de rolschaatsen? Mijn vader heeft ook een indrukwekkend litteken, maar daar ken ik het verhaal van. Baksteen. Dus: met littekens maak je verhalen. Verhalen over je leven.
Mijn leven: verhalen van al onze katten die hun nagels in mijn armen en benen hebben gezet. Van de spierbiopsie op mijn 12e. Van de struikelpartij als kleuter, waarbij mijn melktandjes door mijn lip gingen. Van de keer dat ik als tiener uitschoot met het stanleymes en het topje van mijn middelvinger er bijna af jaste.

Alleen: dat is allemaal huid, dat vergaat. Die man- nen met die barsten in hun hoofd, die verhalen zijn er nog als ze over 2000 jaar opgegraven worden.