Schrijven doet strijken

Eén van mijn liefste personages schreef ik een cello in de handen. Samen met haar werd ik hotedebotel verliefd op het instrument: de vriendelijke vorm, de nobele klank, de gevoels- volle celloconcerten. Zelf cello spelen wilde ik, zelf strijken, maar ik zit in een rolstoel en ben niet sterk, dus dat is nog niet zo eenvoudig gedaan.

Jaren later zag ik in een documentaire over China een strijkinstrument wat me op het lijf leek te zijn geschreven. Ik bestelde er één en vond een vioolleraar die het onbekende instrument aan- durfde.
De erhu, een klein, lieflijk instrument wat je op schoot tegen je aan houdt, met een zachte, nasale klank.

Het is geen cello, maar ik strijk, en strijken is eindeloos heerlijk.