woensdag 26 december

Naamsbekendheid

Zondag kwam ik even om de hoek kijken bij een fijn winterweekendje, georganiseerd door een vriendin. Natuurlijk had ik mijn erhu meegenomen om aan de mensen daar te laten zien. Erop spelen probeerde ik te ontwijken (half jaar geen les ge- had), maar toen ik er toch aan moest geloven bleken tot mijn grote vreugde de tonen die eruit kwamen toch nog zuiver te zijn.
Het was leuk om andere mensen over het instru- ment te vertellen, tenslotte is het nog behoorlijk onbekend in Nederland. Alleen: ik wist nog steeds niet hoe je “erhu” uit hoort te spreken.

Nu wel. Want wie schetst mijn verbazing: uitgerekend vanavond op Tweede Kerstdag, werd op Radio4 een concert uitgezonden voor erhu en orkest! Voor “uhr-hoe” en orkest, volgens de presentator. Hij sprak het zo stellig uit, dat het vast nog klopt ook.

zondag 30 december

Kippenleventje

Karel wachtte vandaag op de dood. Urenlang stond ze in een doos, oogjes dicht, vleugeltjes een beetje hangend, haar nekje zo ver ingetrokken dat de veren van haar koppie direct overliepen in die van haar rug. En wachten, heel rustig ademend.

Karel was al weg uit dat kipje. Ze leek totaal niet op zichzelf. Van al onze kipjes was Karel juist degene met de langste nek, de waakzaamste blik, haar gedrag het zorgzaamst. Onder haar poten mochten de anderen bij onraad wegduiken.
Als kuiken stond Karel ook wel eens tijden lang rustig op dezelfde plek. Kippenzusje Margootje kwam haar dan kusjes geven, zachte tikjes tegen het puntje van haar snavel.

Als kuiken had Karel lichtblauwe ogen. Net vorige week zag ik dat ze oranje waren geworden. Vol- wassen.