maandag 19 maart

Yo Yo Ma & ik

Luisterend naar Bach’s cantate nr. 75 in een vrolijke cello-uitvoering, kwam het me ineens allemaal heel simpel voor. Wat Yo Yo Ma daar presteert, kan ik ook, leek me.
Hup, Erhu erbij en zo gezegd, zo gedaan. Oké, toegegeven, ‘k had wel eerst op internet de bladmuziek erbij gevonden… maar het liep gesmeerd. Ben heel trots ook: tenslotte is dit de eerste keer dat ik helemaal juist aan een melodie heb gehoord dat ie niet lager gaat dan de D en daarmee Erhu-geschikt is.

Enne – lawaai? Strijken midden in de nacht? Ja, schaamteloos! Nu mijn benedenburen zijn ver- trokken is het hek van de dam!

dinsdag 20 maart

Herinnering

Vergane glorie. Het heeft iets heel aantrekkelijks. Verhalen die afgelopen zijn, verhalen die niet meer verteld worden. Dromen die zijn uitgekomen en daarna langzaamaan vervallen. Verwaarloosde negentiende eeuwse panden in wijken die niet meer zijn wat ze waren. Ranonkels op de vaas tot lang nadat ze hun kopjes hebben laten hangen. Een Eend, dapper tuffend op de rechterrijstrook van de snelweg. Een pocketboek met vouwen op de rug en een voorblad dat opkrult.

Een cd die grijsgedraaid en in een gebroken cd-doosje staat te verstoffen. Zoals deze: Glass Reflections door het Cello Octet Conjunto Iberico. Hij blijft mooi. Vanwege enkel die herinnering.